Blog

TalentyArt

La vida és va construint a base d´oportunitats. L´oportunitat de néixer, de créixer, de desenvolupar-se, de trobar una feina, de trobar persones que confiïn en tu.

La plataforma per a artistes de TalentyArt m´ha donat l oportunitat de parlar sobre la meva obra.  Per a mi, un motiu de satisfacció i de motivació.

M´agraden les entrevistes perquè son un espai per a reflexionar sobre el que va ser, el que és, i cap a on vaig.

Aquí us la deixo !!

“Al acabar mis estudios universitarios tuve la posibilidad de vivir de mi pintura profesionalmente. En ese momento hacía trabajos para algunas galerías de Barcelona y estaba iniciando una carrera artística productiva. Sin embargo, sentí que mi obra se iba contaminando por la necesidad de vender, y al final pintaba solo con fines comerciales. Esta especie de corrupción de mi propio arte me alejó durante varios años de la pintura. Actualmente gran parte de mis obras no están en venta. Y a pesar de que mi objetivo vital es vivir de mi creatividad, intentaré por todos los medios poder preservar el espacio de la pintura ajeno al mundo comercial”-

Nani Navarro, artista de TalentyArt, es una pintora peculiar con un rumbo profesional poco común. Nació en Barcelona hace 35 años. Comenzó a pintar por su cuenta y riesgo a la tardía edad de veinte años porque al visitar una exposición, el color, la luz y formas abstractas de una acuarela le cautivaron. Pero, ya era artista en otra disciplina. Nani es violinista, habla ruso y polaco y es directora de una inmobiliaria española establecida en Varsovia.

Con total libertad, sin conocimientos y aprendiendo de sí misma, dirigió su talento hacia la pintura, se introdujo en círculos artísticos y comenzó a realizar exposiciones individuales. En su primera etapa pictórica ganó el concurso de Jóvenes Artistas de Arte Contemporáneo en Roma, y tras parones esporádicos necesarios para seguir estudiando Filología Eslava, ahora desde una mirada más profesional, participa en varias exposiciones colectivas a nivel nacional e internacional. En abril de 2012 ganó el  Premio de Catalunya Exterior, representando con su obra a los expatriados catalanes que viven fuera de Catalunya, y en estos momentos vive momentos únicos presentando el cortometraje pictórico ‘Amor entre Sillitas’ en varias ciudades de Europa: Bruselas, Barcelona, Varsovia, Berlín, y en breve, Tokio.

La creatividad, originalidad y belleza de ‘Amor entre Sillitas’ puede ser lo que la obra que más desvele el aura diferente y misterioso de esta pintora.

TA: Eres una artista bastante misteriosa. Ojeando tu web queda en la duda de dónde procedes, cómo ha sido tu formación y cuál es realmente tu profesión. ¿Cómo te definirías tú?

NN: Motivada por mi interés hacia la literatura rusa, me licencié en Filología Eslava en la Universidad de Barcelona. Debido a mi dominio del ruso y del polaco, hace seis años una empresa española me contrató para dirigir una inmobiliaria en Polonia, donde actualmente soy la directora de expansión internacional con sede en Varsovia.

Personalmente me siento íntegramente artista, pero a su vez necesito el equilibrio que me ofrece el trabajar en una empresa. Como artista aporto creatividad al negocio; como empresaria, entiendo claramente el negocio que supone el arte.

Por suerte, mi trabajo y el hecho de vivir en el extranjero, donde los compromisos familiares son menores, me dejan tiempo suficiente como para poder hacer ambas cosas profesionalmente.

Donde realmente me realizo y trasciendo es en la pintura, ya que es un trabajo de creación, de percepción

TA: Eres música y pintora. Sin duda eres una artista, pero ¿cuál es la disciplina con la que realmente te identificas?

NN: La música es parte esencial en mi vida. En ella encuentro un placer instantáneo; no es un esfuerzo mental desde un punto creativo. Hay un estudio y después una ejecución donde las emociones fluyen. Pero, donde realmente me realizo y trasciendo es en la pintura, ya que es un trabajo de creación, de percepción.

TA: Hablemos de tu trabajo. Al observar tus obras, incluso la técnica es un misterio. Dices que son pinturas, ¿pero utilizas otros recursos tecnológicos?

NN: No, en las obras no utilizo recursos tecnológicos, aunque no me importaría. Me gusta experimentar con diferentes tipos de pintura, mezclándolas entre ellas para obtener nuevas texturas y nuevas expresiones. A menudo, también inserto objetos dentro de las propias obras y quizá esto pueda confundir.

ENCUENTRO EN EL ARTE EN AQUELLO QUE YA ESTÁ CREADO Y SIMPLEMENTE TENGO LA NECESIDAD DE CAPTARLO, NO DE RECREARLO

TA: Tu trabajo versa sobre diferentes temas: una silla, cuba, desordenes… ¿Qué es lo que te inspira para ir de un lugar a otro?

NN: Cada inspiración encuentra su técnica. Las ciudades, los países, las personas, me inspiran en la fotografía. Encuentro el arte en aquello que ya está creado y simplemente tengo la necesidad de captarlo, no de recrearlo. Contrariamente, cuando pinto suele ser a base de un concepto que necesita ser representado. Utilizo siempre  técnicas y recursos nuevos para que la obra pueda tener un carácter y una personalidad propia. Es por eso que mi pintura pueda parecer un tanto ecléctica.

TA: Describes tu trabajo como abstracto. Pero tu estilo se transforma radicalmente de un tema a otro, incluso la técnica. ¿No te parece?

NN: Me defino como abstracta porque no utilizo las técnicas propias de la pintura realista, aunque el resultado de algunas obras lo parezcan. En cada colección siempre busco efectos distintos, por eso las técnicas varían, así como los temas. Procuro innovar.

NO ME INTERESA SEGUIR UN ESTILO-AUNQUE LO TENGA-, NI SER FIEL A ÉL

TA: ¿También estás profundizando en la fotografía?

NN: Sí. La fotografía me interesa muchísimo como disciplina, así como su evolución. Ahora mismo está en un momento único, de importantes cambios tecnológicos y las posibilidades que ofrece, desde un punto artístico, son infinitas.

TA: De unos trabajos a otros cambias radicalmente tu firma, en el color, en la composición. ¿Qué es lo que te incita a esa versatilidad?

NN: Encontrar continuamente nuevas formas, nuevos colores, nuevas texturas y expresiones es fundamental  para el desarrollo de mi pintura. Intento poner al límite mi creatividad en todo momento y siempre buscar cosas nuevas, no repetirme nunca.  No me interesa seguir un estilo-aunque lo tenga-, ni ser fiel a él. Sólo me interesa encontrar nuevas formas de belleza y nuevas maneras de expresarla.

La originalidad de ‘Amor entre cadiretes’ tuvo tanto éxito que me motivó a continuar con la saga y a profesionalizar mi pintura

TA: Algunas de tus series son mostradas con mucho ingenio y como un cuento. Háblanos del origen de por ejemplo ‘Amor entre cadiretes’

NN: Preparaba una exposición en Girona sobre el amor y la pareja. Hacía unos meses en Varsovia, había comprado un comedor en miniatura-siento debilidad por los muebles pequeños-, y en un momento se me ocurrió dotar a las obras de personajes, para poderlas personalizar y que obtuvieran más fuerza. Entorno a esto monté una historia y luego se me ocurrió presentarlo a través del recurso cinematográfico del cortometraje. La originalidad del proyecto tuvo tanto éxito que me motivó a continuar con la saga y a profesionalizar mi pintura que, hasta ese momento, había sido un hobby.

TA: También hemos observado que llevas a cabo un trabajo de Proyecto de Arte Social¿En qué consiste?

NN: El objetivo de este proyecto social es que personas con pocos recursos económicos puedan introducirse a la fotografía y llegar a vivir de un modo solvente e independiente mediante su talento artístico.

En colaboración con una ONG de Brasil, se repartieron 20 cámaras fotográficas entre adolescentes de 15 a 20 años. Cada mes hago una selección de la mejor foto y el autor recibe una dotación económica. En enero se organiza un concurso con las 12 mejores fotos escogidas durante el año, y el ganador obtiene un premio especial.

Intento poner al límite mi creatividad en todo momento y siempre buscar cosas nuevas, no repetirme nunca

TA: He observado a través de tu web que vendes tus obras en una botica de arte, e incluso añades un Merchandart. ¿Cómo es la respuesta del público?

NN: Dependiendo del producto se vende mejor o peor. Todo el merchandasing relacionado con las sillitas tiene bastante éxito, porque son productos decorativos, prácticos y asequibles (posters, llaveros), con una base artística. En cambio vender obras por internet continua siendo bastante complicado.

NN: Por último, cuando uno va a conocer alguna de tus historias a través de tu web, propones al público personalizar su historia… ¿En qué consiste esta idea?

NN: En el mismo formato del cortometraje y con cuadros inspirados en la nueva historia, se adaptaría el Amor entre Sillitas a cada persona o a cada pareja. Es una manera de tener una colección de pintura original donde tú eres el protagonista.